Tabela

Siemka dzisiaj chce powiadomić o TABELI co będzie na blogu akurat będzie jeszcze napisane z boku też i na tym poście
-1.ciekawostki o domach co piątek lub sobote
-2.fragmenty książki 

Quidditch przez wieki Co CZwartek a harre'ego co jakiś czas

-3. opowieści co jakiś ( nie ustaliłam czasu)

(ten obrazek pasuje do trójki i do mnie XD
)

-Hermiona

Dziś o gryffindorze nastepny raz slytherin

„Może w Gryffindorze,
Gdzie kwitnie męstwa cnota,
Gdzie króluje odwaga
I do wyczynów ochota.”

—Harry Potter i Kamień Filozoficzny

Godło Gryffindoru

Gryffindor — jeden z czterech domów w Hogwarcie. Jego nazwa pochodzi od nazwiska Godryka Gryffindora, jednego z czworga legendarnych założycieli szkoły. Mieszkańców Domu Lwa nazywano w gwarze uczniowskiej Gryfonami .
Wychowankowie Gryffindora są znani ze stałego konkurowania ze Ślizgonami, uczniami domu Salazara Slytherina.

Pokój wspólny 

Pokój Gryfonów, że znajduje się w jednej z wież zamkowych , do którego wejście znajduje się na siódmym piętrze i jest strzeżone przez obraz olejny Grubej Damy, która jest ubrana w różową jedwabną suknię. Ona umożliwia wejście tylko po uzyskaniu prawidłowego hasła(regularnie zmieniane). Po wejściu przez próg można zauważyć dużą świetlica z kominkiem i dwie klatki schodowe prowadzące do sypialni dziewcząt i chłopców w akademikach. Pokój jest bardzo wygodny, a członkowie domu Gryffindoru spotkają się tam ze względu na uroczystości czy zwykłym zrelaksowaniu kości po męczącym dniu. Ściany wyłożone są portretami, każdy przedstawia poprzedniego lub obecnego szefa Gryffindoru.
Zaklęcie rzucone na schody dziewcząt uniemożliwia wejścia do ich sypialni przez chłopców jednak na schodach do dormitorium chłopców dziewczyny mogą ich używać kiedy zapragną , ze względu na przekonania założycieli, że "dziewczyny są bardziej godne zaufania".

„Dom Godryka Gryffindora cieszy się szacunkiem świata czarodziejów od bez mała dziesięciu wieków...”

—Minerwa McGonagall do Gryffonów

Godryk Gryffindor

Lew w herbie Gryffindoru

Nazwa Gryffindor pochodzi od nazwiska założyciela domu Godryka Gryffindora.  Gryffindor przez wiele lat rywalizował z Salazarem Slytherinem, który chciał, aby do Hogwartu uczęszczali jedynie czarodzieje i czarownice czystej krwi. Kłótnia na zawsze poróżniła przyjaciół. Wkrótce Slytherin opuścił szkołę, a Hogwart został podzielony na cztery domy: Ravenclaw, Hufflepuff, Gryffindor i Slytherin.

Cechy Edytuj

Wychowankowie Godryka cechują się odwagą, rycerskością i determinacją, śmiałością, trzymaniu nerwów w trudnych sytuacjach. Jego członkowie są zazwyczaj uważani za odważnych, choć czasem do punktu lekkomyślności. Mogą to być również zapalczywi. Warto zauważyć, że wiele studentów dołączyło do  Gwardii Dumbledora i Zakonu Feniksa. Według Phinaesa Nigellusa Blacka, członkowie innych domów, szczególnie Slytherin, czasami czuje, że Gryfoni angażują się w "bezsensowne bohaterstwo". Severus Snape, uważa wielu Gryfonów za obłudnych i aroganckich, nie baczących się na przepisy.Gryfoni i Ślizgoni zazwyczaj zacięto między sobą  rywalizują, ponieważ Salazar uważał, że tylko ci z czystą krwią mają prawo uczęszczać do szkoły magii i czarodziejstwa. Ślizgoni są w pewnym sensie pokrzywdzeni jak
Harry i jego koledzy Gryfoni mają tendencję do wygrywania w wielu okolicznościach, patrząc z punktu widzenia Ślizgona, nieuczciwe. Przykładami może być dodanie punktów w ostatniej chwili przez Dumbledora, który wygodnie umieścił Gryffindorowi dziesięć punktów przewagi nad Slytherinem w roku szkolnym 1991-1992. Nawet członkowie innych domów odczuły , że Gryffindor otrzymał wiele faworyzowań, np. jak Harry został  wybrany jako czwarty zawodnik w Turnieju Trójmagicznym. Podczas Drugiej Wojny brakowało jakichkolwiek Ślizgonów (to być może dlatego, że nie zostali powiadomieni o tworzeniu Armii), a podczas bitwy o Hogwart, uczniowie Slytherinu uciekli, podczas gdy wielu studentów z pozostałych trzech domów pozostało do walki z Lordem Voldemortem. 

hej tu Darianna chce powiedzieć że na tym blogu będe się podpiswała Hermiona :)

!

JUTRO JUŻ #3 odc ZAkonu Feniksa więdz czekajcie!

Hermiona

Quidditch przez wieki

Rozdział drugi
Starodawne gry miotlarskie

Gdy tylko ulepszono miotły na tyle, by można było na
nich dokonywać skrętów oraz regulować szybkość
i wysokość lotu, pojawiły się gry miotlarskie. Dawne ma-
nuskrypty i malowidła dają nam pewne wyobrażenie o za-
bawach naszych przodków. Niektóre z nich już nie istnieją,
inne przetrwały lub rozwinęły się w znane nam dzisiaj dys-
cypliny sportowe.
Uroczysty doroczny wyścig na miotłach, organizowa-
ny do dziś w Szwecji, znano już w X wieku. Zawodnicy
mają do pokonania dystans z Kopparberg do Arjeplog,
czyli nieco ponad trzysta mil. Trasa przebiega nad rezerwa-
tem smoków, a olbrzymie srebrne trofeum dla zwycięzcy
ma kształt szwedzkiego smoka krótkopyskiego. W naszych

czasach wyścig ten zyskał rangę międzynarodową i czaro-
dzieje wszystkich narodowości zbierają się raz do roku
w Kopparberg, by obserwować start, a następnie deporto-
wać się do Arjeplog, by oklaskiwać tych zawodników, któ-
rym uda się dotrzeć do mety.
Słynne malowidło "Gunther der Gewalttatige ist der
Gewinner" {Gunther Gwałtownik jest zwycięzcą} z 1105 ro-
ku ukazuje wczesnośredniowieczną grę niemiecką zwaną
stichstock'. Na szczycie wbitej w ziemię, wysokiej na 20
stóp tyczki umieszczano nadmuchany pęcherz smoka. Je-
den z graczy poruszających się na latających miotłach był
obrońcą tego pęcherza. Obwiązywano go w pasie liną przy-
mocowaną do tyczki, tak że mógł się od niej oddalić zaled-
wie na dziesięć stóp. Reszta graczy po kolei atakowała pę-
cherz, usiłując przebić go specjalnie zaostrzonym końcem
miotły. Obrońca mógł używać różdżki do odparcia tych
ataków. Gra kończyła się, gdy któryś z zawodników przebił
pęcherz albo gdy obrońcy udało się wyeliminować wszyst-
kich zawodników zaklęciami, albo kiedy sam zemdlał z wy-
czerpania. Stichstock zanikł w XIV wieku.
W Irlandii kwitła gra zwana aingingein, temat wielu
irlandzkich ballad (legendarny czarodziej Fingan Nieustra-
szony był w niej podobno mistrzem). Gracze brali po kolei
piłkę zwaną dom2 (był nią kozi woreczek żółciowy) i przela-

1 Gra znana w dawnej Polsce, głownie na Śląsku, jako „sztychsz-
tok" (przyp. tłum.)
2 Dom — po irlandzku "do mnie". Być może odpowiednikiem
tej gry w Polsce byt wspominany w niektórych źródłach średnio-
wiecznych "opat", w którym używano piłki zwanej "bumba" (przyp.
tłum.)

tywali na miotłach przez rząd płonących beczek bez dna,
umieszczonych na wysokich tyczkach. Dom trzeba było
przerzucić przez ostatnią beczkę. Zwycięzcą zostawał
gracz, który dokonał tego w najkrótszym czasie i nie zajął
się przy tym ogniem.
W Szkocji narodziła się gra miotlarska, którą można
uznać za najbardziej niebezpieczną — creaothceann. Gra
ta opisana jest w tragicznym poemacie celtyckim z Xl wie-
ku. Oto przekład pierwszej strofy:
Stanęli rzędem gracze, tuzin mocarzy o obliczach jasnych,
Rzemieniami mocują kotły, w niebo patrzą, gotowi do lotu,
Już słyszą wrzask rogu. już pod chmury wzbijają się śmiało,
Lecz śmierć szybuje wraz z nimi, bo już dziesięciu wybrała.
Każdy z graczy miał przywiązany do głowy mosiężny
lub żelazny kociołek. Na dźwięk rogu lub bębna podry-
wali się do lotu, a w tym samym momencie z wysoko-
ści stu stóp zaczynały spadać na ziemię zaczarowane ka-
mienie. Gracze starali się unikać zderzenia z kamieniami
i łapać je w kociołki. Wygrywał ten, komu udało się ze-
brać najwięcej kamieni. Dla wielu szkockich czarodzie-
jów creaothceann był najwyższym sprawdzianem męs-
kości i odwagi. Pomimo wielu wypadków śmiertelnych
gra cieszyła się wielką popularnością w średniowieczu —
zabroniono jej dopiero w 1762 roku. W latach sześć-
dziesiątych XX wieku, Magnus Macdonald, znany jako
Wyszczerbiona Makówka, prowadził kampanię na rzecz
przywrócenia tej gry, ale Ministerstwo Magii pozostało
nieugięte.

W Anglii, w hrabstwie Devon, chętnie grywano w shunt-
bumps3 Była to brutalna gra, w której jedynym celem było
zwalenie rywali z miotły; wygrywał ten gracz, któremu uda-
ło się utrzymać na miotle do końca.
Swivenhodge to gra, która narodziła się w Hereford-
shire. Podobnie jak w niemieckim stichstocku, używano
w niej nadmuchanego pęcherza, zwykle świńskiego. Gracze
siedzieli tyłem na miotłach i odbijali pęcherz witkami, sta-
rając się przerzucić go ponad żywopłotem w stronę prze-
ciwnika. Jeśli przeciwnik nie odbił pęcherza, tracił punkt.
Wygrywał ten, kto zdobył pięćdziesiąt punktów.
W swivenhodge grywa się w Anglii do dzisiaj, choć ta
gra nigdy nie zdobyła zbyt wielkiej popularności. Shunt-
bumps przetrwał jako gra dziecięca. Natomiast w Queer-
ditch Marsh powstała w średniowieczu gra, która w przy-
szłości miała się stać najpopularniejszą dyscypliną sportową
w świecie czarodziejów.Rozdział 3 7maja bo we czwartki będą

QUIDDITCH PRZEZ WIEKI

Rozdział pierwszy
Ewolucja latającej miotły
Jak dotąd nie znamy zaklęcia, które by pozwalało czaro-
dziejom latać samodzielnie, zachowując ludzką postać.
Latać mogą tylko ci animagowie, którzy przemieniają się
w latające stworzenia — a wiadomo, ze nie jest ich wielu.
Można, rzecz jasna, transmutować czarodzieja lub czarow-
nicę w nietoperza, który wzbije się w powietrze, lecz będzie
on miał nie tylko skrzydła, ale i mózg nietoperza, więc na-
tychmiast zapomni, dokąd zamierzał polecieć. Lewitacja
jest często spotykaną umiejętnością, ale naszym przodkom
stanowczo nie wystarczała, jako że kwitujący czarodziej
unosi się zaledwie pięć stóp nad ziemią. Chcieli więcej.
Chcieli latać jak ptaki, nie obrastając przy tym piórami.
Dzisiaj w każdym domu czarodziejów w Wielkiej Bryta-
nii jest przynajmniej jedna latająca miotła. Tak już do tego
przywykliśmy, że rzadko zadajemy sobie pytanie, jak to się
stało, że ten niepozorny przedmiot stał się jedynym legalnie
dozwolonym środkiem transportu? Dlaczego na Zachodzie
nie przyjął się latający dywan, tak ulubiony przez naszych
wschodnich braci? Dlaczego nie wymyśliliśmy latających
beczek, foteli, wanien? Dlaczego akurat miotły?
Od dawien dawna czarodzieje i czarownice słusznie stara-
li się zachować swoją wiedzę i umiejętności w tajemnicy
przed mugolami. Dobrze wiedzieli, że gdyby mugole pozna-
li wszystkie tajniki magii i czarodziejstwa, zapragnęliby wy-
korzystać je dla własnych celów. Dlatego zachowywali różne
środki ostrożności na długo przed ogłoszeniem Międzynaro-

dowego Kodeksu Tajności Czarodziejów. Jeśli mieli trzymać
czarodziejski środek transportu w swoich domach, musiało
to być coś nie rzucającego się w oczy, coś łatwego do ukry-
cia. Miotła nadawała się do tego idealnie, była przedmiotem
niedrogim i łatwym do przeniesienia. Nie trzeba było nic
wyjaśniać, gdy ją zobaczył jakiś mugol. Niemniej jednak
pierwsze latające miotły miały swoje słabe strony.
Źródła historyczne mówią, ze latających mioteł używa-
no w Europie już w 962 roku. W pewnym niemieckim ilu-
minowanym manuskrypcie z tego okresu znajduje się ilu-
stracja przedstawiająca trzech magów zsiadających
z mioteł. Ich miny wydają się świadczyć, ze nie było to zbyt
miłe przeżycie. Guthrie Lochrin, szkocki czarodziej piszący
w 1107 roku, wspomina o „zadku pełnym drzazg" i o „na-
brzmiałych hemoroidach", których się nabawił po krótkiej
przejażdżce z Montrose do Arbroath.
Średniowieczna miotła wystawiona w Muzeum Quiddi-
tcha w Londynie daje nam pewne pojęcie o niewygodach,
na jakie był narażony Lochrin (zob. ryc. A). Gruba, sękata
rączka z nie polakierowanego jesionu, pęk leszczynowych
witek przywiązany topornie do jednego końca — całość
nie jest ani wygodna, ani aerodynamiczna. Taką miotłę wy-
posażono w najprostsze magiczne właściwości: mogła latać
tylko do przodu, i to z jednakową szybkością, wznosić się,
opadać i zatrzymywać.
W owych czasach rodziny czarodziejów same robiły so-
bie miotły, więc można się spodziewać, ze bardzo się róż-
niły szybkością i wygodą podróżowania. W XII wieku cza-
rodzieje nauczyli się jednak wymiany usług, tak ze zręczny
wytwórca mioteł mógł wymieniać je ze swoim sąsiadem na

przykład na jakieś eliksiry, w których sporządzaniu ów
sąsiad się wyspecjalizował. A od kiedy miotły stały się bar-
dziej wygodne, zaczęto na nich latać nie tylko z chęci szyb-
kiego przeniesienia się z punktu A do punktu B, ale i dla
samej przyjemności latania.Rozdział 2 jutro

Ciekawostka o harry'm potter'ze

Harry Potter – seria siedmiu powieści fantasy autorstwa brytyjskiej pisarki J. K. Rowling, wydanych między rokiem 1997 a 2007 przez Bloomsbury Publishing. W Stanach Zjednoczonych ich publikacją zajęło się wydawnictwo Scholastic Corporation, a w Polsce – w przekładzie Andrzeja Polkowskiego – Media Rodzina. W sumie sagę przetłumaczono (nie zawsze w całości) na 67 języków. Wszystkie siedem części spotkało się z olbrzymim uznaniem na całym świecie i odniosło potężny sukces. Za sprawą 450 milionów egzemplarzy Harry Potter jest najlepiej sprzedającą się serią książek w historii. Z drugiej strony, powieści wywołały sporo sporów i kontrowersji, w tym religijnych i politycznych.
Akcja Harry'ego Pottera odbywa się w świecie magii, który istnieje równolegle ze światem mugoli (niemagicznych ludzi) i w ścisłej tajemnicy przed nimi. Głównym bohaterem jest Harry Potter, sierota wychowany w spokrewnionej rodzinie mugoli, który w dniu jedenastych urodzin dowiaduje się o swojej przynależności do świata czarodziejów. Chłopiec rozpoczyna siedmioletnią edukację w Szkole Magii i Czarodziejstwa o nazwie Hogwart, gdzie poznaje przyjaciół Rona i Hermionę oraz stawia czoła kolejnym przygodom. Najważniejszą z nich jest walka z najpotężniejszym czarnoksiężnikiem wszech czasów, Lordem Voldemortem, który zabił rodziców Harry'ego, gdy ten miał roczek. Akcja każdej z powieści (z wyjątkiem pojedynczych rozdziałów i retrospekcji) odbywa się między 1991 a 1998 rokiem, zawsze między wakacjami aż do końca kolejnego roku szkolnego.
Olbrzymi sukces powieści o Harrym Potterze przyczynił się do powstania olbrzymiej marki wartej 15 miliardów dolarów. Przede wszystkim najważniejszą jej częścią jest seria ośmiu ekranizacji filmowych (adaptację ostatniej z książek podzielono na dwie części) wyprodukowanych w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych przez Warner Bros. i zaprezentowanych między rokiem 2001 a 2011. Za sprawą 7,7 miliardów dolarów jest to najbardziej dochodowa seria filmów w historii, ponadto każda pojedyncza część plasuje się w czołówce najbardziej kasowych produkcji wszech czasów. Kolejnymi elementami marki są gry komputerowe, audiobooki oraz dwa parki rozrywki.
20 marca 2014 roku zapowiedziano zmienione wydanie wszystkich siedmiu tomów, „przyjazne dzieciom z nowego pokolenia czytelników”, które w Wielkiej Brytanii pojawi się we wrześniu. Wszystkie siedem tomów zostanie przeredagowanych tak, aby były bardziej przystępne i mniej przerażające dla małoletnich czytelników. Dodatkowo książki zostaną opatrzone nowymi okładkami autorstwa Johnny’ego Duddle’a^[1]
Akcja Harry'ego Pottera obejmuje wydarzenia od czerwca 1991 do maja 1998^[3]. Wyjątek stanowią pierwszy rozdział pierwszego tomu (przełom października i listopada 1981), epilog ostatniego (wrzesień 2017) i liczne retrospekcje. Fabuła każdej z sześciu pierwszych części obejmuje wydarzenia od wakacji, przez cały jeden rok szkolny, aż do dnia jego zakończenia. W każdej z tych książek główny bohater, Harry Potter, spędza kolejny rok wraz ze swoimi przyjaciółmi- Ronem Weasleyem i Hermioną Granger- w Hogwarcie. Akcja ostatniej z powieści odbywa się w większości poza szkołą, z wyjątkiem finałowej walki na jej terenie (Bitwa o Hogwart), która zarazem kończy właściwą fabułę Harry'ego Pottera (następuje po niej tylko epilog pod tytułem 19 lat później).
Miejscem akcji jest Wielka Brytania. Wydarzenia odbywają się w świecie magii, który istnieje równolegle do tego niemagicznego (świata mugoli) i w ścisłej tajemnicy przed nim.
Większość wydarzeń w powieściach odbywa się w Szkole Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie, jak i w Hogsmeade – wiosce zamieszkanej wyłącznie przez czarodziei. Część wakacyjnych chwil odbywa się w rodzinnym domu Weasley'ów zwanym Norą i na Privet Drive 4.
.Główny bohater, Harry Potter, rodzi się 31 lipca 1980 roku jako syn Jamesa i Lily Potterów. Małżeństwo poznało się w Hogwarcie, gdzie wspólnie rozpoczęli naukę w wieku jedenastu lat, trafiając do Gryffindoru. Tam James przyjaźnił się Syriuszem Blackiem, Remusem Lupinem i Peterem Pettigrew, a także znęcał się nad zakochanym w Lily Severusem Snape'em. Równocześnie największy czarnoksiężnik w historii, Lord Voldemort (Czarny Pan), dąży do przejęcia władzy w świecie czarodziejów, bez skrupułów mordując ludzi i korzystając z pomocy swoich zwolenników zwanych śmierciożercami. Dowiaduje się jednak o przepowiedni, która zwiastuje jego koniec. Uosobieniem jego fatum ma być "zrodzony z tych, którzy trzykrotnie mu się oparli, a narodzi się, gdy siódmy miesiąc dobiegnie końca." Wszystkie poszlaki wskazują na młodego Pottera. Gdy chłopiec ma roczek, Voldemort przybywa do jego rodzinnego domu, zabija jego ojca, oraz matkę, która własną piersią próbuje zasłonić kołyskę i uchronić swojego synka. Ostatnie mordercze zaklęcie zostaje skierowanie w Harry'ego jednak urok odbija się od malca i trafia w samego Voldemorta, pozbawiając go całej mocy. Choć to Pettigrew zdradził Potterów Czarnemu Panu, podejrzenia padają na Blacka i zostaje on zesłany do Azkabanu (więzienia dla czarodziejów), również za rzekomy masowy mord. Harry staje się słynny w świecie magii jako jedyna osoba, która przeżyła zaklęcie Avada Kedavra, jednak aż do jedenastych urodzin nie ma pojęcia o swojej przynależności do tego świata. Tuż po śmierci rodziców zostaje przekazany do jedynych żyjących krewnych – mugolskiej rodziny Dursleyów, którzy przez najbliższe dziesięć lat traktują go bez szacunku i nie zdradzają mu jego prawdziwej przeszłości, kłamiąc, że James i Lily zginęli w wypadku samochodowym.

.	Harry Potter i Kamień Filozoficzny	Harry Potter and the Philosopher's Stone Harry Potter and the Sorcerer's Stone	4 listopada 2001	18 stycznia 2002	Chris Columbus	Steve Kloves	David Heyman
2.	Harry Potter i Komnata Tajemnic	Harry Potter and the Chamber of Secrets	3 listopada 2002	1 stycznia 2003
3.	Harry Potter i więzień Azkabanu	Harry Potter and the Prisoner of Azkaban	31 maja 2004	4 czerwca 2004	Alfonso Cuarón
4.	Harry Potter i Czara Ognia	Harry Potter and the Goblet of Fire	16 listopada 2005	24 listopada 2005	Mike Newell
5.	Harry Potter i Zakon Feniksa	Harry Potter and the Order of the Phoenix	28 czerwca 2007	27 lipca 2007	David Yates	Michael Goldenberg
6.	Harry Potter i Książę Półkrwi	Harry Potter and the Half-Blood Prince	15 lipca 2009	24 lipca 2009		Steve Kloves
7.	Harry Potter i Insygnia Śmierci: Część I	Harry Potter and the Deathly Hallows – Part 1	11 listopada 2010	19 listopada 2010
8.	Harry Potter i Insygnia Śmierci: Część II	Harry Potter and the Deathly Hallows – Part 2	7 lipca 2011	15 lipc

Nicolas Flamel kawałek książki (Harry potter i kamień filozoficzny)

Dumbledore przekonał Harry'ego ,że nie zależy szukać zwierciadła Ain Eingarp, i przez reszte ferri świątecznych peleryna-niewidka spoczywała na dnie jego kufra.Harry bardzo chciał zapomnieć o tym,co zobaczył w zwiercialde ,ale to nie było takie łatwe.Zaczął mieć nocne koszmary .wciaż i wciąż śnili mu się rodzice znikający w rozbłysku zielonego światła ,gdy jakiś wysoki głos zaczynał  się złośliwie chichotać .
-Widzisz Dumbledore miał racje ,kiedy mówił że od tego lustra dostaniesz świra-zauważył Ron, kiedy Harry opowiadał mu o swoich snach.Hermiona ,która wróciła na dzień przed ,rozpoczęciem zajeć,miała  na temat tej przygody inne zdanie .Z jednej strony  przerażała  ją sama myśl o tym ,że Harry przez trzy noce włóczył się po zamku (,,Przecież Filch mógł cię złapać'')a z drugiej strony była rozczarowana tym, że nie udało znaleść żadnej informacji o  Nicolasie Flamelu Stracili nadzieje ,że znajdą coś w biblotece , choć Harry wciąż się upierał,że już gdzie widział to nazwisko .

Darianna